Verwerking:

De ‘ik’ verteller was nog maar een kind van 8 jaar dat  in de Tweede Wereld-oorlog de Holocaust overleefde.

Na de bevrijding op 5 mei 1945 doet hij zijn verhaal via het boek ‘Kinderjaren’. Zijn jullie niet allemaal nieuwsgierig naar zijn verhaal? Ikke wel..

Het is donker, mijn moeder’s gezicht is vlak bij het mijne. Ik kon haar niet zien. Waar is vader?

‘Er is een vergissing gemaakt. Alles komt goed. Wij zijn een paar dagen op reis met een heleboel andere mensen. Straks gaan we weer naar huis. Daar is pappie ook. Maar ze hebben zich vergist, daarom moeten wij nu eerst een paar dagen hier blijven logeren net zoals we laatst bij Trude logeerden’.

Mijn moeder had op mijn jas een gele ster genaaid. ‘Kijk eens, nu heb jij net zo een mooie ster als pappie’. Na een week gingen we terug. Er gingen een paar mensen mee, de meeste bleven. Mijn vader wachtte ons op. Hij zoende mijn moeder en mij en ze huilden.

Wij kwamen aan bij de barakken. Aan de nummers kon ik zien dat wij in aparte barakken waren. Mijn vader was er niet. De mannen waren apart en de kinderen bij hun moeder. Wij gingen in de avond naar een andere barak waar er gezongen werd. Mijn moeder huilde. Daar vertelde een vrouw dat ze wist waar mijn vader was. Ze beloofde ons naar mijn vaders barak te brengen de volgende dag.

Toen wij de tweede keer naar vader gingen, was dat op zijn jaardag. Mijn moeder had een aardappeltaart voor hem gebakken. Maar hij at niet alles op, want hij was heel zwak geworden. Via een Duitse militair kon mijn moeder mijn vader even zien. Er was ook een dokter bij in de kamer. Ik mocht geen lawaai maken en ik mocht ook niet kijken of me omdraaien. Het was er heel donker..

Ik kwam stiekem bij het ketelhuis aan terwijl ik op mijn moeder wachtte, totdat zij uit de kamer van mijn vader kwam.  Binnen was niets te zien, alles was zwart. Er lagen witte dingen op de grond, het waren lakenpakken. Er lagen blote mensenlijven. Sommigen hadden nog een broek aan, zij lagen rommelig neergegooid. Een lag er met zijn rug op een stapel. Een ander lag met  zijn hoofd opzij. Er waren ook losse armen en benen. Ik probeerde mijn vader te vinden tussen de stapel lijken. Hij overleed enkele dagen geleden, maar ik had geen afscheid van hem kunnen nemen. Ik herinnerde  me dat hij helemaal kaal was geschoren. Zou dat mijn vader zijn? Kaal waren ze allemaal. Ik zag alleen maar een arm. Plotseling hoorde ik ze buiten schreeuwen. Ik trok het laken open, ja dat leek op mijn vaders arm. Het hoofd was helemaal zwart van de baard..De wangen mager. Het lichaam leek niet op mijn vader. Ik zakte van de stapel af en plotseling trok iemand me aan mijn arm. Het was een jongen.’Wil jij ziek worden of doodgaan? Het is heel gevaarlijk om tussen al die lijken te lopen, schiet op en weg wezen voordat de moffen je betrappen’.

We moesten weer vertrekken. We zaten in de trein richting Palestina, althans dat is wat men zei. Na uren stopte de trein ergens in een bos. We mochten even uitstappen. Mijn tante Trude plukte wat gras en maakte er een soepje van met water uit de kreek.

Voor velen kwam deze bevrijding veel te laat, o.a. voor mijn moeder, want zij was mentaal helemaal kapot en gek geworden. Ze ging tegen een ieder te keer en werd in het ziekenhuis opgenomen. Korte tijd daarna overleed zij. Ik bleef als weeskind met tante Trude achter.